Zanim jeszcze przystąpimy do naszego pierwszego projektu i napiszemy pierwszy program upewnijmy się, że nasze środowisko programistyczne jest skonfigurowane należycie do tego, co zamierzamy w nim robić. Tak więc należy sprawdzić i ewentualnie uzupełnić konfigurację kompilatora tak aby zawierała funkcję generowania kodu -std=c++0x.
Odbywa się to w opcji Narzędzia >> Opcje kompilatora
Drugą zmianą jest ustawienie wytwarzania kodu zgodnie ze standardem ISO C++11.
Upewniamy się, że kompilator jest wybrany jako 64bit (ma to znaczenie). To daje nam podstawę do rozpoczęcia dalszych prac. Restartujemy środowisko i idziemy dalej.
Program aby działał musi spełniać niezbędne kryteria poprawności syntaktycznej (składniowej) i semantycznej (znaczeniowej). Po uruchomieniu Środowiska Programistycznego Dev-C++ pojawia się ekran na którym możemy rozpocząć pracę z nowym projektem.
Po wybraniu opcji Plik>>Nowy>>Projekt wybieramy w okienku Console Application a w polu Nazwa: ustawiamy nazwę naszego projektu. Musimy pamiętać, aby nazwa nie zawierała polskich liter bo możemy się spotkać z nieoczekiwanym działaniem środowiska w późniejszym czasie.
Po dopełnieniu tych formalności pojawia się nam pytanie gdzie zapisać nasz projekt. Najlepiej aby wybrać nowy katalog, gdzie utworzona zostanie nasza struktura. Tutaj też lepiej zadbać, by w nazwach katalogów i plików nie było polskich liter.
Na koniec pojawia się pulpit Środowiska Programistycznego wraz z rozpoczętym pierwszym programem – domyślnie umieszczone są tam treści, które po pierwsze powinny stać się treścią naszego programu, po drugie stanowią sztandarowy szablon każdego programu w tym środowisku.
Dyskutując na temat listingu naszego “pierwszego programu” należy zwrócić uwagę na to jak uruchomić ten program. W menu Środowiska można odnaleźć opcję Uruchom. W niej pierwsze 4 linie są najważniejsze i są to: Kompiluj F9, Uruchom F10, Kompiluj i Uruchom F11 oraz Przebuduj wszystko F12.
Dla nas najistotniejsze opcje to F11 i F12 – aby uruchomić program, wpierw trzeba go mieć skompilowany z kodu języka do postaci wykonywalnej, a następnie można uruchomić – wykonuje się to komendą Kompiluj i Uruchom F11, z uwagi jednak na fakt, że niekiedy Środowisko “ułatwia” nam życie używając dla przyśpieszenia operacji uprzednio (przy pierwszej kompilacji w danej sesji) skompilowanych bibliotek i podprogramów może to prowadzić do sytuacji, gdzie zmodyfikowane dopiero co biblioteki wydają się “nie wchodzić” do uruchamianego programu – wtedy możemy pomóc im rekompilując wszystkie składowe za pomocą opcji: Przebuduj wszystko F12.
Gdy już wszystko to wiemy, skupmy się na listingu programu i zanalizujmy jego treści:
#include <iostream>
/* run this program using the console pauser or add your own getch, system("pause") or input loop */
int main(int argc, char** argv) {
return 0;
}
#include – dołączenie do programu dodatkowych bibliotek tutaj: <iostream>
Blok opasany /* xxx tutaj dowolna treść xxxx */ – to komentarz blokowy, dla dodatkowej informacji komentarz liniowy zaczyna się od znaków // tutaj treści… i trwa aż do końca danej linii.
Blok programu:
int main(int argc, char** argv) {
return 0;
}
Pomiędzy klamrami { } znajduje się kod programu. Procedura main zwraca przez siebie wartość typu int (czyli jest funkcją) i jest głównym miejscem programu w którym rozpoczyna on działanie. Jako parametry przyjmuje dwie wartości int argc, char** argv które są powiązane z treściami przekazywanymi do programu jako parametry przez nadrzędny program (zazwyczaj system operacyjny, lub jak tutaj środowisko programistyczne) z którego nasz program jest uruchamiany. Jeśli nie chcemy przekazać w ten sposób żadnych treści to zapis ten jest zbędny i może wyglądać po prostu tak:
int main() {
return 0;
}
Fakt, że funkcja uruchomieniowa main zwraca przez siebie wartość wiąże się z komendą return. Jest to sposób poinformowania nadrzędnego programu o rezultacie z jakim się zakończył nasz program – to tzw. kod wyjścia (exit code) i najczęściej winien on być równy 0. Są jednak powody, gdy chcemy z premedytacją zakończyć program z innym kodem np. 222 – aby przekazać programowi nadrzędnemu dodatkowe informacje np. że w trakcie działania programu nastąpiły dodatkowe okoliczności i program pomimo, iż wykonuje się prawidłowo, to jednak nie zrealizował zamierzonych celów (tutaj przykład i uzasadnienie).
Reasumując, nasz pierwszy program może mieć postać poniższą, gdzie efektem będzie wyświetlenie na ekranie konsoli łańcucha znaków Ala ma kota. Co więcej, jeśli nie zamierzamy zwracać na koniec programu innej wartości jak 0 (czyli informację, że program wykonał się poprawnie) to możemy pominąć nawet komendę return 0;.
int main() {
printf("Ala ma kota");
}
Zadanie do samodzielnego wykonania: Pojawiła nam się tutaj nowa komenda printf, należy zapoznać się z jej stosowaniem, parametrami i przetestować ją na własnych programach wyświetlając różne treści. Więcej testów z tą komendą należy przeprowadzić po temacie następnym.